هنوز جا داریم!!!!

به خبری که هم‌اکنون به دست ما رسید توجه فرمایید:

«به گزارش فارس، اولین جلسه «شورای عالی نظارت بر توسعه شهری تهران» در دوره جدید با حضور شهردار تهران،... برگزار شد.

محمدباقر قالیباف در این جلسه با اشاره به اینکه نرخ رشد جمعیت پایتخت در حال حاضر به 5/1 درصد رسیده است اما در مناطق پیرامون شهر تهران این عدد برابر با 7/4 درصد است، گفت: این آمار نشان می‌دهد که با روند مذکور تا سال 1400 جمعیت مجموعه شهر تهران به بیش از 22 میلیون نفر خواهد رسید که باید برای آن فکر و برنامه‌ریزی جدی شود.

شهردار تهران افزود: شاید ما خط و خطوطی رسم کنیم که شهر تهران را در میان آن محدود نماییم، اما برنامه‌ریزی باید برای کل منطقه تهران و جمعیت آن باشد، زیرا همان‌گونه که با موج‌های مختلفی ازجمله آموزش، مسکن، اشتغال و غیره روبرو بوده‌ایم؛ در آینده موج‌های جدیدی از جمله پیری و معضلات اجتماعی گریبان گیر ما خواهد بود.

وی تأکید کرد: از شورای‌عالی نظارت بر توسعه شهری تهران می‌خواهم تمام توان خود را به کار گیرد تا سندی جامع و قابل دفاع در جهت حل مسائل مجموعه شهر تهران و اصلاح ساختارها در موضوعات سیاست، اکولوژی، امنیت اجتماعی، فرهنگی و کالبدی و فارغ از دیدگاه‌های سیاسی و مدیریتی تهیه نماید تا به مراجع ذی‌ربط و نهادهای بالادستی نظام ارائه شود.»

تو رو خدا می‌بینید؟!!

«شورای عالی نظارت بر توسعه شهری تهران». یکی از امحاء و احشاء مرتبط با این حلقوم مهیب که کارش بلعیدن سرمایه و پول و بیت‌المال است. حالا این یک طرف؛ فرمایشات مسئول محترم را دریابید... یعنی هنوز برای مهیب‌تر کردن تهران جا هست. هنوز برنامه دارند که به خطوط مترو اضافه کنند، هم‌چنان بزرگ راه بسازند و باز...

بله خب؛ 17 میلیون جمعیت در یک شهر که چیزی نیست. باید برای 22 میلیون آماده شویم. در برنامه صدم توسعه هم برای 50 میلیون آماده می‌شویم!

و ضمناً می‌گوید که این معضلات فعلی که امروز گریبان‌گیر شهر ما شده، کافی نیست. باید معضلات جدیدی هم گریبان‌مان را بگیرد!! بالآخره این گریبان‌گیری هم از ویژه‌گی‌های شهر مدرن است دیگر! هر چه بیش‌تر، مدرن‌تر!

هم‌این الآن در آغوش 17 میلیون جمعیت از دود خفه می‌شویم، در مترو له می‌شویم، در ماشین پیر می‌شویم و آقایان هنوز برای بیش از این برنامه می‌ریزند.

شما اسم این طرز مدیریت را چه می‌گذارید؟ نظر بدهید.

برای آلودگی هوا چه می شود کرد!؟

سلام. لینک زیر رو مطالعه بفرمایید:

برای آلودگی هوا چه می شود کرد!؟

http://www.rajanews.com/detail.asp?id=216149

(به‌راستی چرا مسئله به‌گونه‌ای جلوه داده می‌شود که نظام در برابر آن هیچ برنامه و چاره ای ندارد؟ امروز کارآمدی نظام در حل مشکلات خود، با موضوعی مثل آلودگی به چالش کشیده شده است. به نظر شما چه زمانی مجلس ما از تاریخچه‌ی قانون‌گذاری با بیش از 150 سال قدمت باخبر شده و اقدامی درخور خواهد داشت)

آخرش که چی؟

این را به عنوان توضیح کارتون ذیل بخوانید:

این روزها دیگر اگر بارانی ببارد و خوش‌حال بشوید که هوا تمیز شد، به روز نمی‌کشد که دوباره این آقای "دیودود" بر اوضاع مسلط می‌شود و منظره‌ی زیبایی را که تهران و کوه‌‌های‌ش دارند به یغما می‌برد. خدایی مگر چه‌قدر ماشین توی این تهران وارد می‌شود که یک‌روزه همه‌ی رشته‌های باران رحمت الاهی را پنبه می‌کند؟!!

این یعنی که کار از دست شده، ولی ما هنوز چسبیده‌ایم؛ هوای هجرت نداریم، اما انواع سیاست‌های جدید ترافیکی، بهداشتی، و... از راه خواهند رسید. جریمه‌های ورود به طرح افزایش می‌یابند، ماسک‌های با کیفیت‌تر تولید می‌شوند، محدوده‌ی طرح بزرگ شود، هر از چند گاهی مدرسه‌ها و کودکستان‌ها تعطیل بشوند، چند وقت یک بار به سن بالاها توصیه می‌شود که از منزل خارج نشوند، در سوراخ سمبه‌های جدید پارک و فضای سبز ایجاد کنیم، اتوبوس زیاد کنیم و در ایست‌گاه‌های مربوطه کاریکاتور بکشیم که: "گر در اتوبوس مربا شوی، به ز آن که ماشین شخصی‌ت را بیرون برآری!"، احداث خطوط جدید مترو، احداث طبقات سوم و چهارم بزرگ‌راه‌ها و غیره و غیره و غیره. خروار خروار مال مفت بیت‌المال خرج چسبنده‌گی ما جماعت به تهران

اما بالآخره آخرش که چی؟

مهیب!!

فاقد تشخّص

هنرمندها راجع به همه چیز نظر می‌دهند؛ ظاهراً نویسنده‌ها هم هم‌این‌طور. اما چه باک هر چه نباشد، به درد وبلاگ ما که می‌خورد. امیرحسن چهل‌تن برای من یک نویسنده‌ی نه‌چندان شناخته شده است، زاده و بزرگ‌شده‌ی تهران که حرف‌های جالبی در باره‌ی تهران زده است. امیدوارم برای شما هم جالب باشد:

«تهران بی‌اندازه بزرگ است، قادر نیستم همه‌ی آن را بشناسم. بزرگ بودن ایرادی ندارد، اما این شهر فاقد تشخّص است. تکرار بی‌نهایت این همه اتوبان و آپارتمان که پر از ماشین و آدم‌اند، شتاب و اضطراب را القا می‌کند. شهر به دم جاروی یک غول بزرگ می‌ماند، بس که همه چیز درهم ریخته و بی‌تناسب است. با این حساب گه‌گاه در این شهر احساس غریبه‌گی می‌کنم و این احساس آزارم می‌دهد...»

البته حرف‌های دیگری هم داشت در مورد تهران، ولی من این قسمت‌ش را پسندیدم.

ماه‌نامه‌ی تجربه، شماره‌ی 32، مهر 93

 

عقلانیت آلوده‌گی!

استفاده به مطلوب از یادداشت استاد معظم دکتر داوری اردکانی با نام "دلواپسم که چرا به آنچه روی می‌دهد اعتنا نمی کنیم":
این یادداشت در بحث سیاست بود و مثالی در مورد آلودگی هوای تهران داشت که به خودی خود یک گفتار ارزش‌مند و نغز است. برای همین من هم در این‌جا می‌آورم:
«پیداست که اگر تکنولوژی جدید نبود، محیط زیست این‌چنین آسیب نمی‌دید. من از آثار و عوارض تکنولوژی بحث نمی‌کنم، اما چرا نپذیریم که آلوده‌گی هوای شهرهای ما ناشی از تکنولوژی بد و علیل و بی‌بهره از خرد تکنیک است. مگر ما در تکنولوژی از آمریکا و آلمان و نروژ و فرانسه و... پیش افتاده‌ایم که هوای شهرهای‌مان به مراتب از هوای شهرهای آن کشورها آلوده‌تر است؟ تکنولوژی هوا را آلوده می‌کند، اما اگر تدبیر باشد، می‌توان قدری از آسیب‌ها کاست. این ناتوانی و بی‌تدبیری در کار تأسیس و اداره‌ی تکنولوژی است که فواید را با خود نمی‌آورد و حاصل‌ش بیش‌تر زیان است. پس این نه تکنولوژی، بل‌که تکنولوژی بد و ناکارآمد و فرسوده و تقلیدی و سرهم‌بندی‌ شده است که هوای شهرهای ما را مسموم کرده است. مقتضای انصاف این است که ندانم‌کاری و ضعف خود را به حساب تکنولوژی نگذاریم. این تعبیر عقلانیت که همه‌جا شایع شده است و در دهان‌ها پیوسته می‌گردد تعبیری است که ماکس وبر آن را صفت لازم بوروکراسی (و البته نظم تکنولوژیک) می‌دانست...

منبع: فارس نیوز

این طور هم می‌شود به موضوع نگاه کرد

در خبرها آمده که تکنولوژی به مبارزه با آلوده‌گی هوا می‌آید.

حتماً باید پروژه‌ی پرخرجی باشد؛ البته مگر باقی کارهایی که برای مبارزه با ترافیک و آلوده‌گی هوا انجام می‌شوند کم‌خرج‌ند؟

این طور هم می‌شود به موضوع نگاه کرد: میلیاردها میلیارد خرج می‌کنیم آلوده‌گی ایجاد می‌کنیم و بعد میلیاردها خرج می‌کنیم که آلوده‌گی را رفع کنیم!

پرواضح که این وسط خرج‌ها به دلایل انسانی بی‌شماری انجام می‌شوند؛ مثلاً رفاه، حمل و نقل و... صد البته مستقیماً به نیت ایجاد آلوده‌گی که نیستند. ولی خب... این طورهم می‌شود به موضوع نگاه کرد.

این بی برکتی از کی دامن ما را گرفته؟

شاهدِ "شاهد از غیب..."

عکس‌های تهران از اون لحاظ:

فأعتبروا یا للمسلمین!

شاهد از غیب رسید: از تهران بروید

در شرایطی که آلودگی هوای تهران در کنار بعضی کلانشهر های کشور روز به روز بیشتر می شود، رییس سازمان محیط زیست اعلام کرده که مردم برای نجات جانشان از تهران بروند. این در حالی است که طبق آمار شرکت کنترل کیفیت هوای تهران، پایتخت از ابتدای دی ماه تا کنون تنها دو ساعت هوای سالم داشته و روزهای زیادی مانند امروز، آلودگی هوا در آستانه هشدار قرار گرفته است. 

مجله مهر: معصومه ابتکار معاون رییس جمهور و رییس سازمان محیط زیست، امروز میهمان شورای شهر بود و به سئوالات اعضای شورای شهر پاسخ گفت.

او ابتدا در پاسخ به سوال اسماعیل دوستی، یکی از اعضای شورای شهر،تایید کرد که کیفیت بنزین غیر استاندارد عامل اصلی آلودگی شهرهاست و بعد به خانواده هایی که کودک بیمار یا خردسال دارند توصیه کرد از تهران بروند که این راه سریع ترین راه برای گریز از آلودگی هواست.
فاطمه دانشور رییس کمیته اجتماعی شورا از او پرسید که چرا هوا به این اندازه آلوده است که کودکان در بیمارستانها بستری می شوند و ابتکار گفت:«ما همه نگران کودکان خود هستیم راه حل عاجل بیرون رفتن از تهران است.»

البته رییس سازمان محیط زیست تهران ابراز امیدواری کرد که با تصویب لایحه هوای پاک مشکلات محیط زیست حل شود اما به نظر می رسد امید چندانی به حل این مشکل بزرگ پایتخت نیست. به خصوص اینکه کارشناسان محیط زیست هشدار داده اند که خود پالایی در تهران خوب اجرا نمی‌شود و علت پایداری آلودگی هوا در پایتخت هم همین است. 

امروز کمال الدین پیرموذن، عضو هیات رئیسه فراکسیون محیط زیست مجلس هم گفت که این مسئله هفته آینده در مجلس بررسی می شود.شرکت کنترل کیفیت هوای تهران هم اعلام کرده است که عدد شاخص آلودگی هوای تهران امروز  ۱۴۲ است و تنها ۸ واحد فاصله تا هشدار و ناسالم برای همه گروه های جامعه فاصله دارد. آن هم در هفته هوای پاک!همین مسئله هم باعث شد که امروز فروش طرح روزانه در پایتخت متوقف شود. 

البته این مشکل دیگر تنها به تهران محدود نیست و کرج، اصفهان، مشهد و تبریز هم این روزها هوای پاک ندارند.

چه‌گونه در تهران زنده می‌مانم؟

فکر نکنید زده‌ام به فاز شاعری و می‌خواهم مسئله را عاطفی کنم و مخاطب‌م را برای القاء موضوع دچار احساسات کنم. از آن‌جا که قبلاً توضیح دادیم خوب فهمیدن مسئله، نیمی از راه حل است، شعر زیر را آورده‌ام. چشم‌ها را باید شست، شعر را هم جور دیگر باید دید. در شعر، «راهِ حل»ی نهفته است.

ملتمس صبوری‌تان، متولیان

 

مرا در خانه قلبی هست... با آن زنده می‌مانم

مرا در گوشه‌ی این شهر آرام و قراری هست

که تا شب این‌چنین ایلان و ویلان زنده می‌مانم

هوای دیگری دارم... نفس‌های من این‌جا نیست

اگر با دود و دم در این خیابان زنده می‌مانم

شراب خانه‌گی دائم رگم را گرم می‌دارد

که با سکرش زمستان تا زمستان زنده می‌مانم

بدون عشق بی‌دینم، بدون عشق می‌میرم

بدین‌سان زنده‌‌گی کردم، بدین‌سان زنده می‌مانم

از محمدمهدی سیّار