حَبَسَنی أغلالی!
جمعه, ۱۳ دی ۱۳۹۲، ۰۱:۵۰ ب.ظ
عملی نشدن پروژه‌ی انتقال پای‌تخت و یا مهاجرت از تهران و البته مخالفت‌هایی که همیشه در کنار آن‌ها وجود داشته، نشان می‌دهد که برای گسستن اغلال و پابندهای متعدّد و محکمی که پاهای ما - و در حقیقت افکار ما - را به تهران بسته‌اند، اراده و شجاعت بسیاری لازم است. ترک عادت و تحول‌طلبی همیشه محتاج شجاعت و اراده‌ی فوق‌العاده‌ای بوده‌اند. عادت ما به تهران هم از همین قبیل است. البته شرح مطلب به همین ساده‌گی نیست. پشت این عادت و وابسته‌گی، کوهی از نظرات کارشناسی و مدیریتی هم وجود دارد که یا با تأیید ضمنی اصل تمرکززدایی و یا با ردّ آن به این نتیجه‌ی نهایی می‌رسند که کندن از تهران ممکن نیست یا آن‌قدر طاقت‌فرسا و هزینه‌بردار است که اگر از آن منصرف شوی، سنگین‌تر است.
